Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna w Bełżycach

Tysiące wywiadów, tysiące poprowadzonych programów, dwadzieścia pięć lat w mediach. Najpierw radio, potem telewizja.
"Pani to ma fajną pracę. Przyjdzie sobie na godzinkę, coś tam przeczyta i do domu". To zdanie Beata Tadla usłyszała setki razy od widzów, którzy na ekranie telewizora mają szansę zobaczyć jedynie wycinek pracy dziennikarzy. Nie wiedzą, że program, który oglądają, to efekt wielu godzin przygotowań, śledzenia wydarzeń, refleksji nad nimi, redakcyjnej współpracy całego zespołu, nerwów, stresu, milionów decyzji. To praca, której nie można odłożyć "na później" ani dokończyć następnego dnia, choć stale przynosi się ją do domu. Bo dziennikarzem jest się 24 godziny na dobę!
A ile niesamowitych rzeczy dzieje się poza okiem kamery! Autorka zabiera czytelników do świata dla nich niedostępnego i próbuje ten świat odczarować.
Z dystansem do samej siebie opowiada historie, które wpływały na jej emocje w czasie występów i ułożyły się w album niezwykłych wspomnień. Kulisy wpadek, reakcje na niespodziewane zdarzenia, najtrudniejsze momenty w zawodowym życiu, niesforni goście, kłopotliwe prezenty, śmiech, łzy, chwile zwątpienia i satysfakcji - to i jeszcze wiele innych opowieści z drugiej strony ekranu znaleźć można w Czego oczy nie widzą.

Słyszałam pierwszy oddech mojego syna i ostatni oddech mojego ojca - pisze Monika Jaruzelska. - Czas się domknął. Każda biografia, mniej lub bardzie wzniosła, każdy życiorys zaczyna się i kończy tak samo. Wszystko dzieje się między wdechem i wydechem...

Oddech jest kontynuacją dwóch poprzednich bestsellerów - Towarzyszki panienki i Rodziny.
To najbardziej poruszająca i intymna część całej trylogii. Autorka nie boi się dotykać tematów tabu, zmusza do zastanowienia nad własnym życiem. Nie zawiedzie jednak czytelników przyzwyczajonych do specyficznego poczucia humoru i dystansu do samej siebie.

Dwie niezwykłe rozmowy córki z ojcem i matką o powikłanych relacjach rodzinnych. Poruszające fragmenty dziennika, który jest zapisem momentów trudnych, ale i zabawnych. A w tle najważniejsze pytania: czy rodzina Jaruzelskich mogła być szczęśliwa? Czy w ogóle istnieją szczęśliwe rodziny? Czy Monika Jaruzelska sama potrafi taką zbudować dla swojego syna?
W zakończeniu książki pisze: "Moi rodzice nie byli idealni. Ja też nie jestem córką doskonałą. Dziś moją jedyną ambicją jest bycie uważną matką, bo wiem, że emocjonalne zaniedbanie dziecka jest nie do odrobienia".